|
شنبه 27 خرداد 1391برچسب:, :: 1:20 :: نويسنده : mahtabi22
ساعت هشت شب بود و بنفشه هنوز در خیالات خودش غوطه ور بود. آنقدر رفتارهای سیاوش در این چند وقت اخیر را، در ذهن خود مرور کرده بود، که همه را از بر شده بود. به دنبال راهی بود که برای ابراز احساسات، پیش قدم شود. پیش قدم شود؟ او مطمئن بود که سیاوش به او علاقه مند است، اما همه چیز را به عهده ی او گذاشته است. مگر خودش نگفته بود که همه ی مسائلش را با او در میان بگذارد؟ خوب منظور سیاوش این بود که احساساتش را باز گو کند. الان مهمترین مسئله، همین علاقه ی دو طرفه بود. او باید پیشقدم می شد و راه را برای ابراز علاقه ی سیاوش، باز می کرد. بهتر نبود همه چیز با یک پیام کوتاه شروع شود؟ خیلی خوب بود، از خوب هم آن طرف تر، عالی بود. خوب چه پیامی می فرستاد؟ بنفشه یاد پیام های فواد افتاد. پیام هایی را که در همان چند هفته ی کوتاه دوستی اشان، برای بنفشه فرستاده بود، در ذهنش مرور کرد. فواد یک بار پیام فرستاده بود، به یادتم بار دیگر فرستاده بود، حسی نسبت به تو دارم نه، نه.... اینها برای سیاوش مناسب نبود، باید پیامی می فرستاد تا دل سیاوش زیر و رو شود و همان لحظه با بنفشه تماس می گرفت و از راز دلش پرده بر می داشت. مثل همه ی فیلمهای... فیلمهای عشقی یا فیلم های ممنوعه؟ نه...فیلمهای عشقی، مثل همه ی فیلمهای عشقی.... جمله ای از فواد در ذهنش تکرار شد: دلم برات تنگ شده بود.... چه جمله ی خوبی، کاملا برازنده ی سیاوش بود.... همین را برایش می فرستاد، حتما سیاوش با دیدن همین جمله، قلبش به تپش می افتاد. حتما.... بنفشه دوباره دستی به چانه اش زد و جای دست سیاوش را نوازش کرد. گوشی را در دستش گرفت و بدون لحظه ای درنگ برای سیاوش نوشت: -سیاوش خیلی دلم برات تنگ شده دکمه ی ارسال را فشار داد. پیام به سوی گوشی سیاوش پرواز کرد، پرواز..... .................. سیاوش بی حوصله لباس دکلته ای را از رگال خارج می کرد و به دست دختر جوانی می داد که بی صبرانه منتظر بود تا آنرا، پرو کند. صدای زنگ گوشی اش بلند شد. سیاوش لباس را به دست دختر جوان داد. دختر جوان وارد اطاق پرو شد و سیاوش پشت پیشخوان رفت و خواست گوشی اش را چک کند. صدای شایان را شنید: -اون دکلته رو به که این دختره دادی، اندازه اش نمیشه ها -منم بهش گفتم، خودش زور کرد گفت سایزم لارجه(L) -عیبی نداره همین که ضایع بشه بگه تو تنم نمیره، من کلی کیف می کنم سیاوش چشم غره ای حواله ی شایان کرد. مردک به فکر چه چیزهایی بود. گوشی را از جیبش بیرون آورد و خواست پوشه ی پیام های رسیده را باز کند. سر و صدای دختر جوان از درون اطاق پرو به گوش می رسید. گویی با تقلا می خواست، لباس را به تن کند. شایان با موذی گری ابروهایش را چند بار بالا انداخت. سیاوش باز هم سری تکان داد و پوشه را باز کرد.... پیامی از بنفشه بود، خوب، پیام بود دیگر، نه.... انگار اینبار چیزی فراتر از پیام بود، دخترک چه پیامی برایش فرستاده بود؟ "سیاوش خیلی دلم برات تنگ شده" سیاوش چندین ثانیه بی حرکت به صفحه ی گوشی اش چشم دوخت. بنفشه نوشته بود که دلتنگش است؟ سیاوش به خودش فشار آورد تا بتواند مفهوم این پیام را درک کند. اکثر دوست دخترهایش، در هفته های اول آشناییشان، مشابه همین پیام را برایش ارسال می کردند. مشابه همین پیام؟ نه، عینا همین پیام را ارسال می کردند، و آنوقت سیاوش می فهمید که آنها به او کشش و علاقه ای پیدا کرده اند. اصلا همه چیز از همین پیام های دلتنگی، شروع می شد. اما آنها دوست دخترانش بودند، دختران یا زنانی بیست و چند و یا سی و چند ساله، نه یک دخترک کلاس اول راهنمایی.... چه شده بود؟ بنفشه هم، مثل همان زنان و دختران به او کشش داشت؟ نه، محال بود.... سیاوش نزدیک بود دیوانه شود، بنفشه اظهار دلتنگی کرده بود سعی کرد افکارش را جمع و جور کند. باید این سوء تفاهم را اول از همه برای خودش رفع می کرد، برای خودش.... سریع پیام فرستاد: چند ساعت پیش بردمت بیرون که این پیام خوبی بود، بنفشه می خواست به او بگوید که تو عموی خوبی هستی، بیچاره بچه، بازی با کلمات را بلد نبود و گرنه منظورش آن چیزی نبود که ابتدا به مغز سیاوش، خطور کرده بود. بیچاره بچه، صدای جیغ مانند دختر جوان، افکار سیاوش را عقب راند: -آقا، آقا، یه سایز بزرگترشو ندارین؟ این تو تنم نمی ره سیاوش بی اختیار به شایان نگاه کرد. باز هم با موذی گری ابروهایش را چندین بار بالا و پایین انداخت. سیاوش به سمت رگالها رفت. ............ بنفشه جلوی آینه ایستاده بود و رژ لب قرمز رنگ را به لبانش می مالید. نزدیک بود چانه اش را هم با رژ لب قرمز کند. دخترک رژ لب مالیدن بلد نبود. با این رژ لبی که به لبانش مالیده بود، دقیقا شبیه همان گنجو شده بود. دقیقا..... در همان حال با خود فکر می کرد که سیاوش با دیدن پیام ارسال شده، چه عکس العملی نشان می دهد. در تخیلات خودش سیاوش را با نیش تا بناگوش در رفته تصور کرد و منتظر بود تا سیاوش با او تماس بگیرد. تماس می گرفت، سیاوش همین حالا تماس می گرفت، ناگهان.... صدای گوشی اش بلند شد. بنفشه با تمام قوا به سمت تختش دوید و خودش را روی گوشی اش پرت کرد. تخت صدا خورد: تخ خ نکند تختش را شکسته باشد، نکند.... بنفشه به صدای تختش و حتی تشکش که فرو رفته بود توجه ای نکرد و با ذوق پوشه را باز کرد و پیام را خواند. ابروهایش در هم شد. این چه پیامی بود که سیاوش فرستاده بود؟ بنفشه اینقدر احساسات خرج سیاوش کرده بود و آنوقت سیاوش چنین پیام مسخره ای به او داده بود؟ نه بنفشه نباید عقب می کشید، سیاوش متوجه ی منظور بنفشه نشده بود، حتما همینطور بود.... بنفشه باز هم فکر کرد. باید به این سیاوش کند ذهن می فهماند که منظورش چیست، باید می فهماند..... بنفشه همانطور که رژ لب را با دندانش، از روی لبش به درون دهان می کشید، نوشت: دوست داشتم همش پیش تو بودم دخترک روی مفهوم پیامش فکر هم نکرد، دکمه ی ارسال را زد و باز هم پیام، باز هم پیام، چه کرد؟ باز هم پیام، پرواز کرد..... .............. نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
